Wordt ‘De Menzo van Tharros Calcio’ de nieuwe doelman van de All Whites?

Delen

Tweeten

Delen

Delen

Email

Reacties

Niets is onmogelijk in de ogen van Phil van den Broek. De oud selectiekeeper van RKC Waalwijk brengt die instelling momenteel in de praktijk op Sardinië. Daar staat hij in het doel van Tharros Calcio 1905. Samen met voetbalavonturiers uit Bulgarije, Roemenië, Frankrijk, Portugal en Afrika komt de jongste broer van ex-FC Den Bosch-prof Benjamin van den Broek in BVO-omstandigheden uit op het hoogste Italiaanse amateurniveau. De geboren Eindhovenaar met een dubbel paspoort, vader is Nederlander en moeder Nieuw-Zeelandse, pakt wereldwijd elke kans aan om dichterbij z’n dromen te komen: in het voetspoor van broer Benjamin de profs halen met als ultiem sluitstuk het nationale elftal van Nieuw-Zeeland. En dat terwijl de tweeëntwintigjarige ‘Halve Kiwi’ drie jaar geleden bijna gestopt is met het verdedigen van zijn doel. Dankzij de helpende hand van ex-PSV-keeper Hans Segers denkt Phil met de onvoorspelbare volharding van een Hectardolfijn weer aan opduiken op niveau. Want wie het onmogelijke niet probeert te bereiken, kan beter in z’n eigen verdomhoekje kruipen.

Het doel van opa
Phil’s loopbaan kent pieken en dalen. De weg van de gelijkmatigheid bestaat nog niet voor Van den Broek. Daar is hij wel continu naar op zoek. Die wil hij de komende jaren eindelijk eens bewandelen. Als lijdend voorwerp van z’n eigen loopbaan hopt hij als een gekatapulteerde stuiterbal van de ene naar de andere club. Van FC Eindhoven AV – via PSV, Top Oss, NAC Breda, FC Den Bosch, Jupiler League All Stars, Team VVCS en RKC Waalwijk – naar Tharros Calcio 1905. Talent genoeg. Definitief doorbreken blijft echter een illusie. In de achtertuin van het ouderlijk huis te Woensel, alias Eindhoven-Noord, krijgt de benjamin van het gezin geen keus: “Ik was de jongste thuis. Benjamin is zeven jaar ouder en mijn andere broer Peter vijf jaar. We hadden een gigantisch gazon. Ter grootte van een half voetbalveld. Ook al hebben onze ouders nooit een voetbal geraakt, wij waren bezeten van een bal. Van Benjamin en Peter moest ik altijd in het doel staan dat opa met een ratjetoe aan stangen en buizen schitterend in elkaar had gezet. Vandaar dat ik als dreumes van drieënhalf bij de amateurs van FC Eindhoven, waar ik op die leeftijd ben begonnen bij de jonkies, alle ballen in m’n handen wilde pakken. Mijn broers hadden mij goed geconditioneerd in onze tuin.”

‘Veertien doelpunten doorlaten en toch een stage bij PSV krijgen’

Omdat de Eindhovense Sport vereniging (ESV) dichterbij is dan FC Eindhoven en zijn oudste broer en voorbeeld daar speelt, keept de behendige ballenvanger van basisschool De Boschuil bij de Zwartwitten van Sportpark Woensel-Noord in de F-jes z’n eerste wedstrijden. Meteen stuitert de piepjonge keeperscarrière alle kanten op: “We verloren met 14-0 een vriendschappelijke wedstrijd tegen PSV. Ik had nog nooit zoveel ballen om m’n oren gehad. Toch lag er een week later een brief in de bus van PSV. Ik mocht op stage komen op De Herdgang.” In het seizoen 2005-2006 verdedigt de Juventus-fan, het zebrashirt van ESV is kennelijk een mooie opmaat voor een levenslange adoratie van De Oude Dame, als eerstejaars E-pupil de kleuren van PSV. Samen met de huidige Manchester United middenvelder Andreas Pereira.

Brabantse voetbalboter
Na één seizoen mag Pereira blijven en moet Van den Broek z’n goudgele Nike keepersshirt, dat hij met zoveel trots draagt, inleveren. Vervolgens snijdt het mes vlijmscherp door de Brabantse voetbalboter. Phil is nu 1 meter 81, maar als jeugdkeeper wat te iel en klein. Zijn surplus aan sprongkracht en atletisch vermogen krijgen het, ondanks dat hij altijd alles geeft, niet voor elkaar voldoende indruk te maken op de opleiders van een profclub. Het katachtige trainingsbeest pakt elke kans die hij krijgt met beide handen aan bij achtereenvolgens Top Oss (2006-2007), NAC (2007-2010) en FC Den Bosch (2010-2014). Na deze BVO-ervaringen hoopt hij in 2014-2015 erop dat de gretigheid van RKSV Schijndel om hem binnen te hengelen, uitmondt in een leerzame stap terug om daarna een stap vooruit te maken: om weer bij een BVO in beeld te komen. Het Schijndel-avontuur is echter kortstondig. Na één competitiewedstrijd in de basis kiest trainer Frank Brands voor Timo de Louwere.

‘Dankzij Hans Segers keep ik nu gelukkig nog’

De voormalige Vwo’er, vanwege de keus voor voluit voetballen is hij nooit verder gekomen dan een Mavodiploma, is enorm teleurgesteld. Hij gaat even liever hockeyen met broer Peter dan verder met keepen. Totdat Hans Segers, op dat moment keeperstrainer van FC Eindhoven, zijn mede-Brabander in het vizier krijgt. De gewezen concurrent van Hans van Breukelen bij PSV en sterkhouder van Nottingham Forest en Wimbledon FC, die weet wat tegenslag met je kan doen, steekt de helpende hand toe. Bij Jong FC Eindhoven komt ‘De Keepende Kiwi’ weer tot zichzelf. “Ik was achttien. Had het betaalde voetbal niet gehaald. Mijn zelfvertrouwen was geknakt en ik had een verkeerde ‘attitude’ ontwikkeld. Hans heeft mij mentaal weer op de rails gezet. Zo kreeg ik het plezier in keepen terug. Mijn techniek heeft hij ook verbeterd. En van hem heb ik geleerd hoe je meedogenloos moet uitkomen. Dat het bij hoge ballen niet alleen maar om je lengte gaat. In Engeland had Hans dat met z’n 1.80 bij Nottingham Forrest, Stoke City, Sheffield United, Wimbledon FC en Wolverhampton Wanderers tot in de perfectie ontwikkeld. Een betere ervaringsdeskundige kan je niet hebben. Dankzij hem keep ik nu gelukkig nog.”

Advies van Menzo
Ineens valt het weer op dat Phil goed kan keepen. Hij wordt zelfs door de KNVB, zijn loopbaan stuitert weer alle kanten op, uitgenodigd om met de Jupiler League All Stars in mei 2015 op tournee te gaan. Onder leiding van Stanley Menzo reizen twintig spelers van Jupiler League clubs, jonger dan drieëntwintig, tien dagen rond in Thailand. ‘De Mannen van Menzo’ spelen vriendschappelijke wedstrijden en geven clinics aan de lokale bevolking. “Dat was een unieke ervaring die mij mentaal ook een enorme boost heeft gegeven. Met negentien onbekende voetballers op stap in een land dat je totaal niet kent. Hoe pas je je aan een andere cultuur aan? Hoe ga je goed met elkaar om? Hoe maak je als vreemden in één elftal tijdens wedstrijden het beste ervan? Hoe geef je clinics en maak je contact met de Thaise jeugd en volwassenen? Dat hebben we met z’n allen goed gedaan. Niet zeuren, alles geven. Dat was heel leerzaam. Een onvergetelijke ervaring. Als onbekende voetballers uit een ver land, werden we behandeld als Messi’s en Ronaldo’s. Wij klagen hier over kunstgras, terwijl ze daar in huizen van golfplaten leven en op zand en steen voetballen. We hebben de jeugd getraind en merkten, ondanks hun enorme armoede, hoe enthousiast de kinderen en hun ouders waren. De wedstrijd tegen Pattaya United, een middenmoter uit de Thaise Eerste Divisie, in een stadion waar 20.000 mensen in kunnen, is onbetwist mijn mooiste wedstrijd tot nu toe. Vooral ook omdat ik bij de 2-0 winst tegen ‘De Dolfijnen’ met een paar fraaie reddingen belangrijk was.”

‘Ik moest duidelijker en dreigender gaan coachen’

Stanley Menzo geeft Phil in Azië gericht advies: “Hij gaf mij complimenten over m’n sprongkracht en coaching. Tegelijkertijd kreeg ik ook het advies dat ik nog duidelijker en dreigender moest coachen. Laten zien dat ik als keeper de baas ben. Dat betekent concreet: de eerste keer op een normaal volume roepen, als dat niets oplevert schreeuwen, met als uiterste middel naar spelers toelopen ze vastpakken en persoonlijk aanspreken. Daar heb ik nu bij Thallos Calcio, met veel buitenlandse spelers, profijt van.” Maar de oud-Ajax-keeper draagt nog meer over aan zijn gretige gelegenheidsgoalie: “Hij wilde dat ik extreem ver voor het doel ging keepen. Als stofzuiger achter de centrale verdedigers. Ook dat gebruik ik nu nog in Italië. In de competitie waarin ik met Tharros speel hanteren tegenstanders veel de lange bal. Die haal ik er zoveel mogelijk uit. Daar zijn ze hier heel tevreden over.”

Oristano in plaats van Groesbeek
Aan tien dagen Thailand en een sterk seizoen bij RKVV Brabantia in de Eerste Klasse (2015-2016), waarin de Limburgse keeperstrainer Frans Horijon de mentale veerkracht wederom weet te vergroten, door veel één tegen één duels te trainen en uitgebreid te sparren over het keepen, houdt de Eindhovense avonturier de vastberadenheid van een Nieuw-Zeelandse Hectardolfijn over: de wil om altijd boven te komen drijven. Degradatie in 2016-2017 in de Hoofdklasse met VV Gestel, als na de winterstop het team onverwacht volledig uit elkaar valt, zorgt niet voor moedeloosheid. Na een zomerperiode bij het VVCS Team voor werkloze voetballers, volgt er in 2017-2018 een plek bij Jong RKC. Waar oude bekende Hans Segers inmiddels keeperstrainer is en er een plek vrijkomt, omdat Nils den Hartog plotsklaps vertrekt naar Kozakken Boys. “Bij RKC heb ik maar een stuk of acht wedstrijden gespeeld. Ik had al langer last van een ontstoken kniepees. Die heb ik dat seizoen laten opereren, want ik kon niet meer door de knieën zakken. Na vier maanden revalideren, was ik weer helemaal de oude.” Door dat incomplete speeljaar staat er halverwege 2018 geen BVO in de rij voor de fitte Phil. Na opnieuw zomerse wedstrijden met het VVCS Team meldt makelaar Holland Sports Management BV zich met een club die belangstelling heeft. “Dat was Achilles’29 uit Groesbeek. Die club verkeerde in zwaar weer. Ik had al twee maal m’n neus gestoten bij Schijndel en Gestel, dus ben ik blij dat ik niet naar Groesbeek ben gegaan. Om bij een betrouwbare uitdaging terecht te komen, heb ik toen Benjamin gevraagd of hij met zijn know how mijn zaken wilde gaan behartigen.” Het geduld van de Play Station gamer, Call of Duty is zijn favoriet, FIFA absoluut niet, wordt beloond als er vanuit het niet bepaald in het oogspringende Oristano een stageaanbod komt in juli dit jaar. Op Sardinië maakt ‘Flying Phil’ een dermate degelijke indruk dat hij nu alle wedstrijden ven het seizoen gespeeld heeft bij Tharros Calcio 1905. De club blijkt ook een betrouwbare partner. Wars van een ‘Corleone Praktijken’. Alle toezeggingen omtrent financiën en huisvesting worden nagekomen.

“Dat zie ik als een opsteker. Ik heb jarenlang aan de deur geklopt bij BVO’s. Ik ben nu tweeëntwintig. De jaren van de waarheid komen eraan. Nu moet ik maar eens een deur gaan intrappen bij een BVO. Tharros speelt weliswaar onder de Serie D op het hoogste amateurniveau, toch kan het zomaar een opstap zijn om bij een profclub terecht te komen. Ik kan bij deze club als een prof volledig voor het voetballen leven. ”

‘Ik wil iedere dag stuk op het veld liggen, om het onmogelijke te proberen’

Tatoeage achterna
Het lijkt een Mission Impossible om middels Tharros Calcio in de felbegeerde voetsporen te treden van zijn broer Benjamin. Phil schaart zich daarentegen op één lijn met Tom Cruise: “Dat lijkt inderdaad zo, maar ik huldig een speciaal standpunt: ‘The impossible is often the untried’. Oftewel: Het onmogelijke wordt vaak niet geprobeerd. Ik wil iedere dag stuk op het veld liggen om het onmogelijke voor elkaar te krijgen.” Dat de sprongkrachtkeeper met de vlotte babbel van een radioverslaggever dit bloedserieus meent, blijkt uit de uitbundige tatoeage met bovengenoemde lijfspreuk die de binnenkant van z’n rechter biceps siert. ‘De Menzo van Calcio’ heeft vanuit zijn motto een fraaie lijst met niet allemaal voor de hand liggende doelen voorhanden: “Ik wil tot aan de winterstop alles voetballen en indruk maken hier in Oristano. In de hoop dat ik opval bij een Serie D club. Een club in Thailand zou ook geweldig zijn. Daar zijn alle spelers klein. Dan is mijn beperkte lengte sowieso geen probleem. Wat niet geldt voor Engeland, waar Benjamin een geweldige tijd had bij Shrewsbury Town en Barrow AFC. Als ik verder in de toekomst kijk, droom ik van het nationale elftal van Nieuw-Zeeland. Ze zijn in het land van mijn moeder, die uit Auckland komt, opnieuw aan het selecteren heb ik gehoord. De keeperstrainer van de All Whites, Paul Gothard, is toen ik in Jong RKC speelde een keer naar mij komen kijken. Doordat de eveneens Nederlands-Nieuw Zeelandse Tatami Williams in Waalwijk heeft gekeept, kende hij RKC. Nieuw-Zeeland heeft tegenwoordig geen bekende keepers, dat biedt perspectief. Natuurlijk moet ik waar dan ook eerst de profs halen en dan op dat niveau geleidelijk aan een vaste waarde worden. Hoe dan ook is Nieuw-Zeeland mijn ultieme doel voor de toekomst. Het proberen waard.” Opklimmen naar een aansprekende club in een bekende competitie blijft in zijn huidige situatie de eerste ‘onmogelijke’ klus die geklaard moet worden. En voor een landenteam zijn er altijd kapers op de kust. De negentienjarige Michael Woud, de vierde keeper van Willem II, afgelopen zomer overgekomen van Sunderland Onder 23, heeft net zulke scherpe pijlen als Phil van den Broek op zijn boog om een plek onder Nieuw-Zeelandse lat te enteren.