Shamrock Julian Kootstra wil een keepend klavertjevier worden

Delen

Tweeten

Delen

Delen

Email

Reacties

Keepers beschikken in de regel al over opvallende capaciteiten. Het lukt Julian Kootstra om nog meer op te vallen. De geboren Nijmegenaar met Friese vader en Kameroense moeder, als kind spreekt hij eerder Vietnamees dan Nederlands, slaat met zijn manier van keepen een brug tussen American Football, basketbal en voetbal. Op het ene moment staat hij als defensive end in het doel, een tel later als center, power forward, shooting guard, kicker of running back. In één-tegen-één-duels is de keeper met het postuur van Bo Jackson onverslaanbaar. De Onana van Oranje Blauw beleeft die situaties bijkans als een snap. Jeugdige wispelturigheid zorgt ervoor dat de Nederlandse basketbalkampioen momenteel clubloos is. Met trainingen bij Achilles’29 en sportschool Eastside Performance zet Julian Kootstra het vizier op het volgende seizoen. Met eenentwintig jaar vervalt elk excuus voor verkeerde keuzes. Met de sportcultuur van de United States in z’n achterzak zoekt de voormalige Ho ChiMinhstad-expat een club op niveau.

Driepunterspecialist
Bekijk de Julian Kootstra Highlights op YouTube en je weet wat voor keeper je in de kuip hebt. Ondanks een typisch American football-torso, het 1 meter 88 lange lijf weegt 110 kilo, reageert De grote vriendelijke Reus razendsnel. Met reflexen die doen denken aan Piet Schrijvers. “Vergis je niet in m’n gewicht”, glimlacht de inwoner van de Nijmeegse buitenwijk Weezenhof, “ik werk hard aan explosiviteit en kracht bij Eastside Performance. Ik heb een flinke spiermassa. Spieren wegen zwaarder dan vet.” Qua doortastendheid in een mêlee aan spelers voor het doel lijkt Kootstra’s keepersstijl ook op die van Schrijvers. Dat zijn fysieke vermogens ook in het basketbal perspectief bieden, blijkt als de jongensdroom om vanuit de jeugd van Oranje Blauw door te stoten naar de voetbalschool van NEC niet lukt. “Doordat ik groter en breder was dan de rest ben ik in het doel terecht gekomen vanaf m’n zesde. Het lukte om ballen te pakken, ik vond het leuk, dus bleef ik staan. Vanaf de E-1 tot en met de D-1 speelde ik bij Oranje Blauw met Morad El Haddouti, Rick Wouters (beiden Jong NEC 2018-2019 KK), Nando Parisius en buurjongen Frank Sturing (Eerste Selectie NEC 2018-2019 KK). Op een stuk gras bij ons huis voetbalde ik doordeweeks met Frank. Een boom en een jas waren het doel. Toen die vier voetbalvrienden gescout werden door NEC, wilde ik dat ook. Via een omweg, meetrainen met de D-junioren van de amateurs van NEC, lukte het mij niet om ook op de NEC Voetbalacademie terecht te komen. Daardoor raakte ik mijn motivatie kwijt, stopte ik met voetballen, ging ik basketballen bij de Wildcats in Nijmegen.” In 2011 stuitert de Oranje Blauw’er door sporthal De Horstacker als een geboren bucket bestormer. De Nijmeegse driepunterspecialist wordt een jaar later eveneens eindelijk gescout. Niet door NEC, maar door BSW: Basketbal Stars Weert. Bij de Limburgse Eredivisionist blijven driepunters Julians handelsmerk. Met BSW Onder 16, onderdeel van de Basketbal Academie Limburg (BAL), pakt de vroegere keeper de Nederlandse titel. Z’n driepuntergemiddelde van 85,7%, goed voor drie driepunters per duel, is in het seizoen 2012-2013 van grote waarde.

“Ik heb een flinke spiermassa. Spieren wegen zwaarder dan vet.”

Shannon Correct Christian Highschool
Voor de beginnende basketballer het beseft, bevindt hij zich in een Boeing boven de Atlantische Oceaan. Met als rigoureus reisdoel Greenville, South Carolina. Een scholarship van de 22ft Basketball Academy stelt de zestienjarige Wezenhoffer in staat High School Basketball te spelen voor de Shannon Forrest Christian School. Hij aardt goed ver weg van huis en haard. “Dat was een uitdaging die ik niet kon laten lopen. Toen ik bij BSW basketbalde zat ik op de HAVO van het College Weert. Mijn 9,5 voor Engels kwam in Greenville goed van pas. Het eerste seizoen kon ik wennen in het tweede, het jaar erop zat ik vast in het hoogste team. De ene keer legden we honderden kilometers af in auto’s, de andere keer vlogen we naar Las Vegas. Ik was forward justify. We speelden in stadions waar 10.000 mensen in kunnen voor zo’n twee- à driehonderd man.” The Dutchman die drie jaar in de States basketbalt, en in die tijd tegelijk z’n highschooldiploma haalt, leert van de manier waarop Amerikanen aan sport doen: “Als je in Amerika niet keihard werkt komt je in de sport nergens. De focus daar, is niet te vergelijken met hoe we hier sport beleven. Alles staat in het teken van presteren. Wie niet presteert, telt niet mee. Het zelfde geldt voor geblesseerden.” Shannon Forrest Christian School ziet in Julian ook een versterking voor het American Football-team. Zijn grootte en explosiviteit geven de doorslag: “Ik heb het laatste jaar daar basketbal en American football kunnen combineren. Het basketbalseizoen loopt van oktober tot en met maart, American football wordt alleen in augustus en september gespeeld. Als wide receiver, defensive end, line backer, running back en kicker was ook dat mooi om mee te maken. Daarbij leer je op een hele andere manier je mannetje te staan.” Het avontuur komt onvoorzien ten einde als The Graduade na het binnenhalen van z’n square academic cap mèt klosje, zelf de klos is vanwege een gescheurde meniscus. Op eigen initiatief intensief sprongoefeningen uitvoeren, amper vier weken na de operatie, maakt uitzicht op een snelle comeback onmogelijk. In mei 2016 is de terugkeer naar Nederland onvermijdelijk, want half fitte spelers tellen net zo min mee in de USA.

De Onana van Oranje Blauw
In Nijmegen veroorzaakt de overzeese gewenning aan presteren en doorzetten bij de verloren zoon van Jeen Kootstra en Brigitte Kengnetabaue ongedurigheid. Julian wil zo hoog mogelijk de draad oppakken als keeper. Met vocht in de knie meetrainen bij Eersteklasser Quick 1888 is echter geen optie om daar het eerste te halen. Zelfs bij oude liefde, Zaterdag Vierdeklasser Oranje Blauw, moet hij een stap terug doen. Pas na de winterstop pakt de Ajax-fan op Sportpark Staddijk de plek in de hoofdmacht. De breedgeschouderde sluitpost die oogt als running back Bo Jackson krijgt in no time, door katachtige reddingen en onverschrokkenheid, het staat los van de roots van z’n moeder, de bijnaam Onana van Oranje Blauw. Aan het eind van het seizoen 2016-2017 koestert Julian met een herstelde knie z’n doorzettingsvermogen niet. In plaats van erop wachten dat de weg omhoog hem vindt, gaat hij zelf op zoek naar de weg omhoog. Bij Sportclub NEC wordt het in 2017-2018 wederom een seizoen van uitersten.

“Basketbal heeft m’n voetenwerk, sprongkracht en timing verbeterd.”

Door laat overschrijven heeft de Nijmeegse Eersteklasser al twee keepers. Als derde in de hiërarchie, achter Aria Hashemi en Ho Chun-Ko, begint de Fries-Kameroense Nederlander in het tweede. Toch staat de doorbijter er opnieuw op zondag 28 mei 2018. Vrijwel net zo flitsend als het onweer dat de laatste competitiewedstrijd NEC-Stevo teistert: “Mijn concurrenten waren geblesseerd, dus ik mocht al een paar weken spelen. Met moeite speelden we 2-2 tegen Stevo. We gaven bijna een 2-0 voorsprong weg. Vlak voor tijd werd de wedstrijd nog onderbroken vanwege het onweer. Dat maakte het extra zenuwslopend. Maar ja, zo pakten we de derde periode. Een mooie opsteker na een verloren seizoen om aan te tonen dat ik het Eerste Klasse-niveau aan kan.” Julians constatering ondervindt bijval bij Het Gelderse Voetbal: “(…) In het goal stond wederom Julian Kootstra eigenlijk keeper bij het tweede elftal en hij mag zeker terugkijken op een goed optreden. (…) De eerste helft had Stevo weinig in te brengen en bij de paar kleine kansjes stond Julian op zijn post.”

Impulsief
De play offs kent geen geluk voor NEC, met een 2-1 nederlaag bij Rohda Raalte, maar wel voor Kootstra. Het levert hem begin 2018-2019 een proeftraining op bij RKHVV. De Hoofdklasser wil de gewezen Greenviller inlijven. De zon schijnt, nochtans met een adder onder het Huissense gras: “Ze wilden mij wekelijks om en om laten keepen met de doelman van RKHVV A1. Dat was hun beleid om de jeugd door te laten stromen. Daar had ik geen zin in.” Terug bij NEC blijkt Hashemi te zijn vertrokken naar UDI’19, zodat Ho Chun-Ko als enige concurrent overblijft. De voorbereiding en gesprekken met NEC-trainer Anoush Dastgir bieden in de ogen van de ROC student Sport & Bewegen net als bij RKHVV te weinig kans op wat hij wil: een vaste basisplaats. Impulsief laat de jonge adolescent alles wat hij aan sportcultuur opgestoken heeft in Amerika los. Hij kiest na 15 juni 2018 voor Tweede Divisionist Achilles’29. Waardoor er na de overschrijvingstermijn niets anders opzit dan meetrainen met de selectie van Arno Arts. Wat Jasper Cillessen had met penalty’s, heeft Julian Kootstra met keuzes.

Leergierigheid
Dat de in 2013, vrij van bijgeloof, bravoureus basketballende nummer 13 van BSW vanuit de wieg leergierigheid meekrijgt, blijkt snel: “Mijn ouders namen mij toen ik twee maanden was mee naar Vietnam. Mijn vader is ingenieur en leidde een waterzuiveringsproject. We woonden in Ho ChiMinhstad. Omdat m’n vader en moeder regelmatig weg waren, had ik een Vietnamese oppas. Na enige tijd maakten pa en ma zich zorgen over mijn gebrabbel. Er werd zelfs een dokter bij gehaald. Ze twijfelden aan mijn verstand. Mijn drie jaar oudere broer Axel was totaal anders gaan praten. De arts klaarde snel de lucht met de mededeling dat ik niets anders probeerde dan Vietnamees praten.” Tegenwoordig kan de ROC’er z’n zucht naar kennis ruimschoots kwijt als fitnesinstructeur en personal coach in wording: “In juli ben ik klaar met Sport & Bewegen op het ROC. Tot die tijd loop ik stage bij Eastside Performance, de sportschool die in het Nijmeegse Triavium zit. Van Patric Verhoeven, de eigenaar en mij stagebegeleider, leer ik sporters te trainen en te begeleiden, bewegingen te analyseren en individugerichte schema’s te maken. Met oefeningen die gericht zijn op de sport die de sporters beoefenen. Ik film bijvoorbeeld hoe een keeper springt, ontleed de actie in deelbewegingen, maak samengestelde oefeningen waarbij meerdere spiergroepen samenwerken, waarmee explosiviteit en kracht kunnen worden verbeterd. Ik steek er veel van op. In een moderne sportschool gaat het al lang niet meer om krachtpatsen met gewichten. Daar heeft niemand wat aan.”

Kelle Willem Roos-scenario
Met de sporten die Julian heeft beoefend is hij De Shamrock onder de Keepers. Een klavertje drie dankzij voetbal, basketbal een American football. Net als bij Lev Yashin, de Russische keeperslegende uit de jaren vijftig die bij Dynamo Moskou begon als ijshockeykeeper, en Jan Jongbloed, de Amsterdammer was van huis uit een handbalkeeper, kan Kootstra met veelzijdigheid z’n voordeel doen: “Basketbal heeft m’n voetenwerk, sprongkracht en timing verbeterd. Bij American football was het voetenwerk ook belangrijk, maar tegelijk leer je als football player met handen en voeten voor jezelf op te komen in alles-of-niets-duels, evenals slim positie kiezen en bikkelhard blokken. Dat zie ik terug als ik naar mijn keepersstijl kijk en naar de Oranje Blauw-highlights op YouTube die teamgenoten in 2016 hebben gepost.” Als wieken van een windmolen bij windkracht twaalf traint de fan van Christiano Ronaldo zich momenteel een slag in de rondte. Drie maal in de week bij Achilles’29 en drie maal bij Eastside Performance. Want komend seizoen moet het gaan gebeuren: Vaste keeper worden bij het liefst een Hoofdklasser, maar op z’n minst een club in de Eerste Klasse. Er is een wonderbaarlijk Kelle Willem Roos-scenario nodig, weet ook Julian Alfons Kootstra, om dat te bereiken. Roos is niet slechts een simpele houvast voor de Nimwegenaar om te blijven geloven in een schot in de roos omwille van Kelle’s bij Eastside Performance, onder leiding van Patric Verhoeven, opgebouwde fitheid tussen 2005 en 2011. Toen niemand meer geloofde in de capaciteiten van het voormalige PSV-talent. De hink-stap-sprong waarmee de ex-NEC’er, met tussenstappen bij RKSV Nuenen, Nuneaton Town, Rotherham, Wimbledon, Bristol Rovers, Port Vale en Plymouth Argyle, begin dit jaar ten koste van ex Engels international Scott Carson een basisplaats af heeft gedwongen bij Derby County, geeft iedereen met een doel als Julian de idee dat voor een aanhouder niets onmogelijk is. Het is voor Kootstra essentieel dat hij bij een nieuwe club dit keer standvastig, geduldig, en dus weloverwogen kiest voor perspectief op de lange termijn. Anders dwingt De Shamrock nooit het geluk af dat nodig is om te transformeren tot een keepend klavertje vier. Wat met zijn capaciteiten zonde zou zijn.